ՓՈՔՐԻԿ ՁԿՆՈՐՍԸ

Շատ – շատ տարի առաջ Ճապոնական ծովի ափին մի ջահել ձկնորս է լինում անունը՝ Ուրաշիմա։ Մի լավ ու բարի տղա է լինում Ուրաշիմա և հմուտ ուռկան ու կարթ գցող։

Մի անգամ գնում է ձուկ բռնելու։ Ձկան տեղ ջրից հանում է ինչեք կարծում,

ինչ․․․ Մի մեծ ահագին կրիա։ Բայց էստեղ ձեզ դեռ մի բան պիտի ասեմ որ գուցե դու չգիտեք․ էդ էն է, որկրիաները ապրում են մինչև հազար տարի։

Ուրաշիմա իրեն – իրեն միտք է անում թե՝ ավելիլավ րսրա տեղը ձուկը բռնեի բռնեի,

գոնե ճիշտ կուտեի։ Իսկ սրան ինչ անեմ ․ ինչու սպասեմ էսխեղճ կենդանուն ինչու արգելերեմ դեռինը հազար իննսուն տարի էլ ապրելու Չե՝ եդպես խստասիրտ

չեմ լինի։ Ես գիտեմ , եդ մի մոր ել չի դուրս գալ։

Ու կրիան կրիան գցում է ծովը։

Սրանից հետւ Ուրաշիմա ․ քնում է իր նավակում։ Օրն ել ամառվա էն տաք օրերից է լինում,երբ ամենմարդ ուզում է ճաշից հետո մի քիչ քնի։ Քնած ժամանակ ծովի անդունդից դուրս է գալիս մի սիրուն աղջիկ, մտնում է նավակն է նավակն ու ասում․

Լսի՛, Ուրաշիմա ․ ես ծովի թագավորի աղջիկն եմ իմ հոր հետ եմ ծովի հատակինվիշապների ապրան քում։ Ոչ թե կրիա էր քոբռնածը այլ ես էի։

հայրը՝ծովի աստվածը, ուղարկել էր ինձ փորձով իմանալու ՝դու բարի ես թե չե։

Մենք այժմ գիտենք որ դու մի լավ ու բարի լավ տղա ես, որ երբեք խստասիրտ չես

կարող լինել, և ահա ես եկել եմ ետևից։ Եթե կուզես ՝ եկ ամուսնացիր ինձ հետ ու հազար տարով ապրենք կապույտ ծովի հատակին վիշապների ապարանքում։

Էստեղ թիակն առավ Ուրաշիման, մյուս թիակ առավ ծովի թագավորի աղջիկն,

ու երկար թիավարու էին, մինչև հասան ծովի տակի վիշապներին ապարանքը,

ուր բանակում էր ծովի աստվածը ու իշխում էր վիշապների, կրիաների ու ձկների վրա։

Ախ ինչ լավ էր էտեղ։ Պատերը մարջանից էին, ծառերի տերևները՝

զմրուխտից, պտուղները՝ հակինթից, ձկների թեփերը ՝արծաթից, վիշապների

տըտները ՝ մաքուրոսկուց։ Ու էդամենը պատկնում էին Ուրաշիմանային որով-

հետև նա ծոովի ասծու փեսան էր չքնաղ Սեն-Նինիի ամուսինն էր։ Ու ապրում

էինանհոգ, երջանիկ։Միայն էր, չքնաղՍեն-Նինիի ամուսին էր։ Ու ապրում

էր Ուրաշիմայիսիրտը և զորանումէր օրեցօր։

Անցավ երեք տարի։Մի առավոտ էլ Ուրաշիման ասավ․

-Ես շատ եմ բածտավոր էստեղ, էս հրաշալիդրածտում, քեզ հետ իմ ան-

նման Սեն-Նինիի, բայցսրտով ուզում եմ մեր տուն գնամ, տեսնեմ՝ ոնց են իմ

անօգնական, ծերացած հերնու մերըիմքույրերն ու եղբայրները ․․․ էլ ետ վերա-

դառնամ քեզ մոտ։

-Ես թևև հակառակ եմ քո ցանկությանը, բայց չեմ կարող ուժով բռնել երբ ու-

գում ես հեռանաս,- ասավ Սեն – Նինին։-Գնա՛, բայց հետդ վերցրու էս տուփը և

զգույշ կաց, բաց չանես։ Եթե բաց անես, իմացիր, որ էլ երբեք չես վերադառնալ

ինձ մոտ։

Ու միգեղեցիկ տուփ տվեց Ուրաշիմային։

Ուրաշիման խոստացավ բաց չանի, ինչ ուզում է լինի։ Ապա Սեն-Նինին մի

բերավ նրա վրա․ մին էլ աչքը բաց արավ ՝ տեսավ իր հայրենիքի եզերքին։

Բաց ինչ էր պատահել իր բացակայությունը։Որտեղ էր իր հորկան ոու-

նը։Որտեղ էր իրենց գյուղը։Ճիշտ է, սարեր իրեց տեղն էինբայց նրանց ան-

տառները չկային։ Հոսում էր և իրենց տանմոտի վտակը, սակայն էլ առաջվա

նման կայանք լվացք չէին անու նրա մեջ։Զարմանալի էր թվում թե մի որևէ ե-

րեք տարոմինչպես էին եդ ամենը եդքան փոխվել։

Էս մտածունքի մեջ Ուրաշիման պատահեց մի անցորդ ծերունու։

-Ասա, խնդում եմ բարի ծերունի, ուր է փոխադրվել Ուրաշիմայի տունը, որ

կանգնած էր էստեղ։

Ծերունին հիշեց ու պատմեց, թե մանուկ ժամանակ լսել է, որ հայուրավոր

տարիներ առաջ մի Ուրաշիմա է եղել, գնացել է ձուկորսելու ու էլ ետ չի եկել։

Նրա ծնողները, եղբայրները, նրանց որդիքն ու թոռները վաղուց – վաղուց են մե-

ռել, իսկ տունը ավերվել, անցել հողի հետ գնացել։

Էստեղ գլխի ընկավ Ուրաշիման, որ ծովի ասծու ապրանքը մարջանի պա-

տերով, հակիթի պտուղներով ու ոսկետուտն վիշապնեով կախարդական աշ-

խարհքն է եղել որ էնտեղ անցկացրած մի օրը հավասար է եղել երկիր մի տա-

րուն։

Ու հեռացավ իր հայրենիքից, քանի որ մեռել էին իր բոլոր հարազատները, և

մինչև անգամ իրեն ծանոթ ծառերն էլ չկաին։

Սաստիկ ցանկացավ վերադառնալ նորից ծովի հատակը, չնաշխարհիկ Սեն-

Նինիի մոտ, բայց ինչպես, ինչ ճանապարհով։ Ոչ մի կերպով չկարողացավ

գտնի, և չկար մեկը , որ արաջնորդեր նրան կրիաին էնտեղ ՝ կաղարդական աշ-

խարհարքը։

Կանգնեց , միտք արավ Ուրաշիման։

Եթե բաց ամեն էս տուփը, որ տվել է ինձ Սեն-Նինին, գուցե թե գտնեմ ճա-

նապարհը որ տանում է նրա մոտ։

Ու բաց արավտուփը։ Եվ ինչ դուրս եկավ միջից։ Մի կատոր թեթև ամպիկ որ

վերացավ, ծուխ դարձավ գնաց դեպի օվկանոս կախարդական աշխարքի

կողմը Ուրաշիման նոր իշեց կնոջ խոսքը որ բաց չպիտի աներ տուփը աղեր-

սեց որ կանգնի վազեց ետևից, ցավից լավ եղավ․ բոլրրն իզուր ․ամպիկը

ցնդեց, ցրվեց, վերացավ, հեռվացավ անդաձ, անհետ։

Ու էստեղ էլ տեղունուտեղը հատավ Ուրաշիմայի ուժը էլ ոչ վազել կարողա-

ցավ ոչ կանչել։ Հանգարծ մազերը ճերմակեցին ձյունի պես երեսը կնճռոտեց

մեջքը կարողացավ զարամած ծերունու մեջքի նման շունչը կտրեց ու մեռած ըն-

կավ ծովափին։

Խեղճ Ուրաշիմա չիմացավ որ ջահելության գաղնքն էր ամփոփված կա-

խարդական տուփ մեջ որ տվել էր իրեն հավերժահարս գեղեցիկ Սեն-Նինին։

Թեթևամիտ անհամբերություննից բաց արավ ու կորցրեց։ Զրկվեցջահել սիրտ ուներ և կայանքից ու երջանիկ ապրելու վայելքից։Բյց նա սիրող ազնիվ սիրտ ուներ և

գնաց իր սիրտի եևից։ Էդ է պատճառը որ մինչև օրս Ճապոնյաում չեն մոռա-

ցել Ուրաշիմային ու նրա խորհրդավոր պատմությունը։ Եվ շատ տեղերում պաշ-

տում են նրան նրա համար որ նույնիսկ աստվածների անհոգ աշխարհում,

Սեն-Նինիի սիրով մեջե էլ չմոռացավ իր հարազտներին ու իր աղքատ ծննդավայրը։

Գրել է հովանես թումանյանը։